โทโฮ 15.5/ฉากจบของยูคาริ
บทแปลภาษาไทย (ส่วนใหญ่) จัดทำโดย Sabrekun (เซเบอร์คุง) http://sabrekun.blogspot.com
data/event/script/yukari/ed.pl.jdiff
|
|
ศาลเจ้าห่างไกลหมู่บ้านมนุษย์ที่ตั้งอยู่ ณ ทิศตะวันออกของเกนโซวเคียว\. และไร้ซึ่งวี่แววของผู้มาสักการบูชาเหมือนเคย |
---|---|
|
ไม่ค่อยร่าเริงเลยนะ\. เรย์มุ : โธ่ ก็ไม่มีผู้มาสักการบูชาน่ะสิ หาเงินไม่ได้เลยน้า |
|
เรย์มุ : คลี่คลายเหตุวิปลาสได้แล้วแท้ๆ แต่ไม่ก่อให้เกิดรายได้เลย...... |
|
คลี่คลายไปแล้วเหรอ ?\. เรย์มุ : งืม─ มั้งนะ |
|
ทำยังไงถึงจัดการ สองผู้ชั่วร้ายเลวทรามที่สุดนั่นได้ล่ะ ? |
|
ว่าป้องกันการบังคับสิงสถิตของเทพยาจก ด้วยการแทรกแซงโลกแห่งความฝัน เพื่อเปลี่ยนเทพยาจกเป็นมาสเตอร์ |
|
งั้นเหรอ ?\. คนที่จะทำแบบนั้นได้ก็มีแค่ยูคาริคนเดียวนี่นา แปลว่าจับคู่กันงั้นสิ |
|
ไม่มีทางเอาชนะสองคนนั่นได้หรอก\. มาริสะ : เอาน่า ผลลัพธ์คือชนะแล้วก็ดีแล้วนี่นา\. แล้วสองคนที่เป็นต้นเรื่องนั่น ตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้วล่ะ ? |
|
|
|
วัดที่เปิดโดยฮิจิริ เบียคุเรน\. และเป็นที่ชื่นชอบทั้งจากมนุษย์และโยวไค |
|
โจะอง : ทำไมฉัน ต้องมาทำความสะอาดด้วยล่ะ─ |
|
การใช้ชีวิตประจำวันทุกอย่างคือการฝึกนะ\. โจะอง : โธ่เว้ย─ ใจร้ายชะมัด─ |
|
ความสามารถในการช่วงชิงความมั่งคั่งของฉันก็ไม่มีประโยชน์เลยน่ะสิ\. เบียคุเรน : เดี๋ยวทำความสะอาดสวนเสร็จแล้ว ต้องไปตักน้ำ นั่งสมาธิ ทำอาหาร ไม่มีเวลาว่างให้อู้งานหรอกนะ |
|
เบียคุเรน : ถ้าคิดว่าจะหนีไปจากวัดได้ล่ะก็ คิดผิดมหันต์แล้วล่ะ\. ฉันจะสั่งสอนเรื่องความสำคัญ ของการใช้ชีวิตสมถะอย่างเข้มข้นเลย ! |
|
|
|
โดนจับไปดัดนิสัยที่วัดงั้นเหรอ\. แบบนั้นอาจจะได้ผลก็ได้น้า |
|
แต่เบียคุเรนบอกว่า เทพแห่งโรคระบาดยังสามารถกลับตัวกลับใจได้\. ถึงฉันจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ก็ยกให้ทางนั้นจัดการไปน่ะ |
|
|
|
รายนั้นยุ่งยากยิ่งกว่าเทพแห่งโรคระบาดที่รวบรวม\. ความมั่งคั่งมาที่ตัวเองแล้วเอามาใช้อย่างฟุ่มเฟือยเสียอีก |
|
ความสามารถชวนสิ้นหวังจนไม่น่าจะช่วยเหลือได้เลยแฮะ\. เรย์มุ : ไม่ใช่แค่นั้นหรอก ดูเหมือนว่าความซวย จะสะสมอยู่ในร่างกายไปเรื่อยๆด้วยล่ะ |
|
ระหว่างต่อสู้ก็เกิดการระเบิดแบบนั้นด้วย─\. ปริมาณของออร่านั่นไม่ธรรมดาเลย\. มาริสะ : หวา ไม่อยากเข้าใกล้เลยแฮะ─ |
|
......เพราะงั้นก็เลยช่วยไม่ได้น่ะ\. มาริสะ : งั้นเหรอ เรื่องนั้นมันก็ช่วยไม่ได้นี่นะ......\. ตัวหายนะแบบนั้น |
|
ต่อไปทำอะไรดีเหรอจ๊ะ─\. เรย์มุ : เสร็จแล้วเหรอ ?\. ถ้างั้นฝากตักน้ำด้วยดีมั้ยนะ |
|
เรย์มุ : เพราะไม่มีใครรับตัวไป\. เลยต้องมาสังเกตการณ์ที่นี่ไงล่ะ\. แต่ก็ช่วยงานเป็นอย่างดี เลยช่วยฉันได้เยอะเลย |
|
ต่อให้ยากจนก็ยังใช้ชีวิตได้อย่างสนุกสนานด้วย─\. เรย์มุ : เดิมทีก็ไม่มีความมั่งคั่งให้เสียอยู่แล้วด้วยล่ะนะ โว้ย พูดแล้วก็เจ็บใจ ! |
|
กำจัดหรือเนรเทศไปแล้วซะอีก\. เรย์มุ : ถ้าสามารถกำจัดได้ง่ายๆ ก็ไม่ต้องกลุ้มใจแบบนี้หรอก |
|
ฉันก็จั่วโดนสลากยาจกเข้าจนได้\. ชิอง : สมกับเป็นเทพยาจก(ตัวฉัน)เลยนะ แหม พูดแล้วก็เจ็บใจ |
|
|
|
เทพแห่งโรคระบาดต้องไปกลับตัวกลับใจที่วัด\. ส่วนเทพยาจกต้องไปกลับตัวกลับใจที่ศาลเจ้า\. ภัยคุกคามจากสองผู้ชั่วร้ายเลวทรามที่สุดจึงหายไป |
|
เกลี้ยกล่อมผู้อยู่เบื้องหลังได้แล้วนี่นา\. เท่านี้เหตุสิงสถิตสัมบูรณ์วิปลาสก็คลี่คลายแล้วนะ ! |
|
|
|
เทพแห่งโรคระบาดกับเทพยาจกน่ะสิ\. เพราะว่าต้องให้สองคนนี้ ไปสะสางเหตุวิปลาสให้จบน่ะ |