Th07/ฉากจบของเรย์มุ

บทแปลภาษาไทยโดย Sabrekun (เซเบอร์คุง) http://sabrekun.blogspot.com/2017/08/16-part-2_20.html

Good Ending No. 04 (เรย์มุ A)

end00.end.jdiff

	8ที่นี่คือศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนของเกนโซวเคียว เมื่อมิโกะกลับมายังบ้านอันแสนคุ้นเคยของตน, ก็เริ่มเตรียมการชมดอกไม้ ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
	13ใช่แล้ว, ต้นซากุระที่ด้านหลังของศาลเจ้าได้เบ่งบานอย่างสมบูรณ์แล้ว, ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
	18เรย์มุ 「พอได้ทำอย่างนี้แล้ว 　　　ก็เหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆเนอะ」
	22มาริสะ 「อ๋า--- 　　　　แล้วมันเคยมีอะไรเกิดขึ้นเรอะ ?」
	26เรย์มุ 「เธอก็หัดออกมาจากบ้านมั่งเหอะ 　　　มันเป็นเรื่องใหญ่อยู่พักหนึ่งเลยนะ
	30ถึงจะลืมๆไปเยอะแล้วก็เถอะ」
	33มาริสะ 「อ๋า---, เป็นงั้นหรอกเหรอ ?」
	37ยูยูโกะ 「ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก 　　　　ธรรมดาจะตายไป」
	41เรย์มุ 「เป็นวิญญาณแล้วมาอยู่ในที่แบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ ?」
	44ยูยูโกะ 「ไม่นี่, ตัวศาลเจ้าเองก็ใช่ว่าจะมีอะไรอยู่ซะด้วย 　　　　แต่ถ้าเป็นวัดหรือโบสถ์ก็คงจะยุ่งยากน่าดู...」
	48โยวมุ 「อุตส่าห์เป็นฤดูใบไม้ผลิทั้งที 　　　แถมถ้าไม่ใช่ที่สวนของท่านยูยูโกะ, ก็ไม่ต้องทำความสะอาดหลังงานเลิกด้วย」
	52เรย์มุ 「แต่การทำความสะอาดหลังงานเลิกมันเป็นหน้าที่ของคนสวนอย่างเธอนะ, แน่ๆเลยล่ะ」
	55???? 「อ๊ะ, เริ่มแล้วเริ่มแล้ว」
	59ซาคุยะ 「คุณหนูคะ, รอชมซากุระยามค่ำมันจะไม่ดีกว่าเหรอคะ ?」
	62เรมิเลีย 「มืดๆแล้วมันมองไม่ค่อยเห็นนี่นา」
	65เรย์มุ 「อ๊ะ, ผู้มีคุณสมบัติในการรับหน้าที่นั้นอีกคนหนึ่งโผล่มาแล้ว」
	68ซาคุยะ 「หน้าที่อะไรน่ะ ? ช่างเถอะ, เอาเหล้ากับของหวานมาแล้วนะ」
	71เรย์มุ 「กะแล้วเชียว, (ชี้ไปทางโยวมุ) ว่ามันต้องเป็นหน้าที่ของเธอ」
	74โยวมุ 「เอ๋---」
	77ยูยูโกะ 「แหม, ถ้าเทียบกับสวนอันกว้างใหญ่ของเราแล้ว, สวนที่เล็กเท่าแมวดิ้นตายแบบนี้เนี่ย, ไม่กินแรงสักเท่าไหร่หรอกเนอะ ?」
	81โยวมุ 「ท่านยูยูโกะ, อย่าฆ่าหนูเลย~」
	84เรย์มุ 「ว่าอะไรเล็กเท่าแมวดิ้นตายนะ」
	87เรมิเลีย 「ยาเบื่อหนูน่ะ」
	90มาริสะ 「...แล้วเค้กนั่นจะไม่เป็นไรเหรอ ?」
	93สุดท้ายแล้ว, แม้ว่าไซเกียวอายาคาชิจะเบ่งบาน, แต่ก็ไม่ได้เบ่งบานจนถึงขั้นสมบูรณ์ ผนึกก็ไม่ได้ถูกคลายออก, และฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนดังเช่นที่ผ่านมา
	97เกนโซวเคียวเองก็เริ่มจะลืมเลือนเรื่องของฤดูหนาวไปแล้ว ฤดูใบไม้ผลิมันมีพลังมากถึงขนาดนั้นเลยล่ะ
	101ENDING NO.4

Good Ending No. 05 (เรย์มุ B)

end01.end.jdiff

	8ที่นี่คือศาลเจ้าฮาคุเรย์, ศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ ณ พรมแดนของเกนโซวเคียว สุดท้ายแล้ว, แม้ว่าไซเกียวอายาคาชิจะเบ่งบาน, แต่ก็ไม่ได้เบ่งบานจนถึงขั้นสมบูรณ์ ผนึกก็ไม่ได้ถูกคลายออก, และฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนดังเช่นที่ผ่านมา
	13เมื่อมิโกะกลับมายังบ้านอันแสนคุ้นเคยของตน, ก็ลองไปดูสภาพ ของด้านหลังของศาลเจ้า
	17ณ ที่นั้น, ไม่เหลือเค้าลางของฤดูหนาวที่ยาวนานอีกต่อไปแล้ว
	21เรย์มุ 「หิมะเนี่ย, เป็นสิ่งที่หายไปได้ง่ายดายเหลือเกินนะ」
	23เรย์มุ 「แต่ทำความสะอาดสวนสักหน่อยน่าจะดีกว่าล่ะมั้ง」
	25เรย์มุ 「...พูดถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว, นี่ก็ร้อนไปหน่อยน่ะนะ」
	28?? 「เพราะฤดูใบไม้ผลิช่วงที่กลายเป็นฤดูหนาว, มันผ่านไปรวดเดียวเลยไงล่ะ」
	31เรย์มุ 「เรื่องที่พูดมานั่นมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ?」
	35ยูยูโกะ 「ที่ยิ่งกว่านั้นคือ, ช่างเป็นสวนที่ยาจกจริงๆเลยนะจ๊ะ」
	38เรย์มุ 「หนวกหูน่า, ก็ศาลเจ้ามันเป็นของแบบนั้นนี่นา」
	41โยวมุ 「ถ้าสวนของตระกูลไซเกียวจิเล็กขนาดนี้ล่ะก็, คงสบายน่าดู...」
	44ยูยูโกะ 「ถ้าขนาดเท่านี้ล่ะก็, มันจะแคบเกินไปจนคลั่งเอาได้นะ」
	47เรย์มุ 「มาทำอะไรล่ะ」
	50ยูยูโกะ 「เพราะว่าพรมแดนจะไม่มีความแน่ชัด จนกว่าเขตแดน ของโลกวิญญาณจะซ่อมเสร็จน่ะ」
	53โยวมุ 「เลยมาเที่ยวเล่นนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ」
	56เรย์มุ 「มันอันตรายนะ, รีบกลับไปซ่อมแซมอาณาเขตเลยนะ」
	59โยวมุ 「แม้ว่าเธอจะเป็นคนทำลายเองกับมือน่ะนะ」
	63โยวมุ 「จะว่าไปแล้ว, เขตแดนของที่นี่มั่นคงจังเลย...」
	66เรย์มุ 「เพราะอย่างนี้แหละ, ไม่ว่าจะเป็นทางนั้นหรือทางนี้ต่างก็ไม่อาจ ไปมาหากันได้โดยง่ายพวกเธอเองก็พยายามอย่าเข้าไปใกล้ล่ะ มันอันตรายนะ」
	70เรย์มุ 「จริงสิ, ทำให้เขตแดนของโลกวิญญาณมั่นคงขนาดนี้ไปเลยสิ」
	73ยูยูโกะ 「แม้แต่ยัยนั่น, ก็คงไม่อาจกางกั้นเขตแดนระดับนี้ได้หรอกนะจ๊ะ」
	76เรย์มุ 「ยัยนั่นไหน ?」
	79ยูยูโกะ 「ตอนนี้, ได้รับคำขอจากทางนี้ให้ช่วยซ่อมแซมเขตแดนของโลกวิญญาณน่ะ」
	82เรย์มุ 「ถ้าเขตแดนถูกกางกั้นตอนนี้, พวกเธอก็กลับไม่ได้น่ะสิ ?」
	85ยูยูโกะ 「ไม่ต้องห่วง, เดี๋ยวพวกฉันจะบินข้ามเขตแดนเข้าไปน่ะ」
	88เรย์มุ 「...เป็นเขตแดนที่อ่อนแอจริงๆ」
	91เกนโซวเคียวนั้นมีอาณาเขตอยู่มากมาย แต่ว่า, เขตแดนส่วนใหญ่นั้น, อยู่ในสภาพเลือนรางและคลุมเครืออย่างมาก อาณาเขตที่แท้จริงนั้น, อาจมีเพียงศาลเจ้าฮาคุเรย์แห่งนี้เพียงที่เดียวก็เป็นได้
	95ENDING NO.5

Bad Ending No. 01 (เรย์มุ)

end00b.end.jdiff

	8ศาลเจ้าฮาคุเรย์ท่ามกลางหิมะ
	11เรย์มุปลิวกลับมาจากโลกวิญญาณโดยยังมีชีวิตรอด สุดท้าย, ฤดูใบไม้ผลิอันแสนน้อยนิดที่รวบรวมมา ก็ถูกช่วงชิงไปทั้งหมด
	15แต่, สุดท้ายแล้วไซเกียวอายาคาชิก็ไม่ได้เบ่งบานจนถึงขั้นสมบูรณ์เช่นกัน, จึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย...
	19เรย์มุ 「หนอย, 　　　คนตายกำลังใช้ชีวิตอย่างอบอุ่น, 　　　แต่พวกฉันกลับต้องมาทนหนาวอย่างนี้อยู่ข้างล่างเนี่ยนะ」
	23เรย์มุ 「ไม่สบอารมณ์ยังไงชอบกลแฮะ 　　　ไม่สิ, ไม่สบอารมณ์เลยต่างหาก」
	27ต้นซากุระที่ด้านหลังของศาลเจ้านั้น, ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะปริมาณมหาศาล, จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเบ่งบานอะไรเลยพอมองต้นซากุระเหล่านั้น, เรย์มุก็ยิ่งไม่สบอารมณ์หนักเข้าไปอีก
	30BAD ENDING NO.1 มุ่งหน้าสู่ No Continue Clear กันเถอะ !