Th08/ฉากจบของทีมมารแดงเพ้อฝัน

บทแปลภาษาไทยโดย Sabrekun (เซเบอร์คุง) https://sabrekun.blogspot.com/2013/11/in-storyending.html

Bad Ending No. 11 (ทีมมารแดงเพ้อฝัน)

end02a.end.jdiff

	8　　คฤหาสน์มารแดง
	10　　สุดท้ายแล้ว, ก็มาถึงยามเช้าโดยที่ไม่อาจคลี่คลายอะไรได้เลย 　　คุณหนูเรมิเลียดูเหมือนจะอารมณ์เสียนิดหน่อย, 　　แต่พอซาคุยะกล่อมให้ก็นอนหลับไปแต่โดยดี
	15ซาคุยะ 「แย่จังนะ 　　　　ถ้าเป็นแบบนี้, คืนนี้ก็ต้องออกไปโค่นคนร้ายอีกแน่」
	18ซาคุยะ 「ฉันเองก็อยากจะพักผ่อนให้เพียงพอซะด้วยสิ」
	21　　เมดไม่ได้พักผ่อน 　　จะกลางวันหรือกลางคืนก็ต้องเอาใจใส่อยู่เสมอ
	24　　แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า หัวหน้าเมดคนนี้เท่านั้นที่มีวิธีพักผ่อนแบบขี้โกงอยู่
	27　　BAD ENDING No. 11 　　พยายามจบเกมโดยไม่ใช้ Continue เท่าที่จะทำได้กันเถอะ !

Normal Ending No. 7 (ทีมมารแดงเพ้อฝัน)

end02b.end.jdiff

	8　　คฤหาสน์มารแดงในยามราตรี
	10　　จันทร์เพ็ญที่ไม่เห็นเสียนาน, กำลังสาดแสงใส่เกนโซวเคียวอย่างน่าพิศวง 　　อาคารสีแดงฉานสะท้อนแสงออกมาจนแดงฉานยิ่งขึ้น, 　　แสงจันทร์ซึ่งสมมาตรกับแสงอาทิตย์ที่ให้สีอย่างสม่ำเสมอนั้น, มีส่วนช่วยในการอวดโอ้ตัวตนของคฤหาสน์เป็นอย่างมาก
	14จันทร์เพ็ญได้กลับมาแล้วแน่ๆ แต่ทว่า... ... องค์หญิงที่ชาวจันทราคนนั้นพูดถึง, ได้ถูกซ่อนตัวไว้ที่ไหนสักแห่งอีกแล้ว
	19ซาคุยะ 「เติมชาฝรั่งแบบใหม่ให้แล้วค่ะ คุณหนู」
	22เรมิเลีย 「ทั้งที่ถ้าแสงจันทร์มันแดงเท่าชาฝรั่งแก้วนี้, เกนโซวเคียวก็คงจะสนุกดีแท้ๆ เชียวนะ」
	25ซาคุยะ 「ตอนนี้ก็สนุกอยู่แล้วล่ะค่ะ, พระจันทร์ก็ออกสีแดงอยู่ด้วย... ...」
	27ซาคุยะ 「อ้าว, ก็เป็นสีแดงอยู่ไม่ใช่เหรอคะ, พระจันทร์นั่น」
	30เรมิเลีย 「เพราะงั้นถึงได้สนุกไงล่ะ, ว่าแต่, รู้รึเปล่า ? ว่าทำไมพระจันทร์นั่นถึงได้มีสีแดง」
	33ซาคุยะ 「นั่นสินะค้า, แสงจันทร์คือแสงสะท้อน 　　　　ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะ, แสงของหัวใจของสิ่งที่มองมันเป็นสีแดงหรอกเหรอคะ ?」
	37เรมิเลีย 「ไม่ใช่เรื่องเหนือวิทยาศาสตร์แบบนั้นหรอก」
	40ซาคุยะ 「เหนือวิทยาศาสตร์ก็คือเกนโซวเคียวนี่คะ」
	43เรมิเลีย 「ฟังนะ ? การที่มองเห็นพระจันทร์เป็นสีแดงน่ะ」
	46เรมิเลีย 「ก็เพราะดวงจันทร์ดูดซับสีอื่นเอาไว้ ยกเว้นสีแดงไงล่ะ
	48　　　　สีแดงที่พลัดหลงจากฝูงจึงถูกยิงออกมาจนตกลงสู่เกนโซวเคียว
	50　　　　มนุษย์เติบโตขึ้นมาโดยได้รับแสงดังกล่าว ก็เลยมีเลือดเป็นสีแดงนั่นเอง」
	53ซาคุยะ 「ส่วนใหญ่เป็นวิทยาศาสตร์สินะคะ」
	56เรมิเลีย 「ทำไมพระจันทร์ในคืนนี้จึงทำให้สีแดงพลัดหลงจากฝูง... ... 　　　　ซาคุยะรู้รึเปล่า ?」
	60ซาคุยะ 「นั่นสินะค้า
	62　　　　ถ้าใช้วิธีคิดแบบนั้นก็หาคำตอบไม่ได้หรอกค่ะ」
	65เรมิเลีย 「งั้นเซลล์สมองสีเงินของซาคุยะคิดว่ายังไงล่ะ ?」
	68ซาคุยะ 「การที่พระจันทร์ในคืนนี้เป็นสีแดงสินะคะ 　　　　นั่นเป็นสีของดวงตาของกระต่ายจันทราที่เปี่ยมด้วยรังสีสังหารค่ะ 　　　　ก็ตอนนี้, ดวงจันทร์กลายเป็นสนามรบไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ」
	73เรมิเลีย 「คิดแบบเกนโซวเคียวสินะ
	75　　　　แต่บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ 　　　　กระต่ายจันทราตัวนั้นเองก็ดูเหมือนจะกำลังหนีจากอะไรบางอย่างซะด้วยสิ... ...
	78　　　　กะว่าคราวหน้าจะหลอกให้หนีสีแดงแท้ๆ เชียว」
	81　　พระจันทร์ของเกนโซวเคียวมีสีแดงฉานอย่างผิดธรรมชาติ, 　　ราวกับของที่ถูกสร้างขึ้นก็มิปาน 　　และแน่นอนว่าทั้งซาคุยะและเรมิเลียต่างก็รู้สึกตัวถึงเรื่องนี้
	85　　ใช่แล้ว, แม้จะไม่พูดออกมาจากปากว่าจันทร์เพ็ญนี้เป็นของที่ถูกสร้างขึ้น, 　　แต่ทั้งสองคนก็ตั้งใจจะตรวจสอบดูอีกครั้งอยู่แล้ว
	88　　NORMAL ENDING No. 7 　　ลองเล่นด้วยตัวละครนี้อีกครั้งให้จบแบบ No Continue Clear กันเถอะ !

Good Ending No. 3 (ทีมมารแดงเพ้อฝัน)

end02c.end.jdiff

	8　　คฤหาสน์มารแดงในยามราตรี
	10　　จันทร์เพ็ญที่แท้จริงได้กลับมาสู่เกนโซวเคียวแล้ว
	12　　เทียบกันแล้วรู้สึกว่า, พระจันทร์ที่เห็นมาจนถึงตอนนี้ ส่องแสงราวกับใบไม้ทับแห้งไปเลย
	14　　หากแต่, จันทร์เพ็ญที่แท้จริงนั้นจะสะท้อนความวิกลจริตออกมา
	16　　แต่เดิม, ดวงตาของมนุษย์จะมองความวิกลจริตแทบไม่เห็นเลย, 　　ทว่า, แสงสะท้อนจากดวงจันทร์นั้นเกิดจากความยาวคลื่นของความวิกลจริตล้วน ๆ, 　　ทำให้ความยาวคลื่นสั้นลง, จึงมีมนุษย์ที่มองเห็นความวิกลจริตอันแสนบริสุทธินั้นเป็นครั้งคราว
	20　　คำกล่าวที่ว่าจะมองเห็นผีเฉพาะเวลากลางคืนก็มีสาเหตุมาจากเรื่องนี้นั่นเอง
	22　　เมื่อความวิกลจริตกระทบเข้ากับมนุษย์ที่มีการรับรู้สูง, มนุษย์คนนั้นก็จะเสียสติ 　　ผู้ที่สามารถถอดรหัสความวิกลจริตใส่มนุษย์ และสามารถปรับแต่งมันได้นั้น, อาศัยอยู่ในเกนโซวเคียวแห่งนี้นี่เอง
	26　　แสงจันทร์แห่งความวิกลจริตสาดส่องใส่เกนโซวเคียวอย่างเงียบงัน 　　สีขาวของทะเลสาบกลับดำยิ่งกว่าสีดำ, สีเขียวของป่ากลับมืดยิ่งกว่าความมืด 　　มีเพียงคฤหาสน์เท่านั้นที่กำลังเปล่งประกายเป็นสีแดงฉานยิ่งกว่าสีแดงดั้งเดิมของตน
	32ซาคุยะ 「ทูตจากดวงจันทร์งั้นเหรอ
	34　　　　ถ้าเป็นคนที่จำเป็นต้องใช้ทูตมารับ, ตอนแรกก็ไม่เห็นจะต้องส่งผู้ตามล่ามาเลยนี่น้า」
	37ซาคุยะ 「แต่การที่บอกว่า ถึงผ่านมาหลายร้อยปีแล้วก็ยังไม่อยากกลับ เนี่ยหมายความว่า, 　　　　นครจันทรามันเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ ?
	40　　　　หรือเป็นเพราะเกนโซวเคียวเป็นสถานที่น่าอยู่กันนะ ?」
	42ซาคุยะ 「แต่ไม่ว่าจะแบบไหน, ก็ไม่เกี่ยวข้องกับชาวพื้นพิภพและโยวไคน่ะนะ
	44　　　　เพราะยังไงก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้อยู่ดี」
	46???? 「อามาอิ (อ่อนหัด) นะ」
	50เรมิเลีย 「อามาอิ (หวาน) พอ ๆ กับน้ำตาลวาซันบอนเลย ((คำพ้องรูปพ้องเสียง อามาอิ แปลได้ทั้่ง อ่อนหัด และ หวาน))
	52ซาคุยะ 「ระดับความอามาอิ (หวาน) แค่กลาง ๆ นะคะนั่น」
	55เรมิเลีย 「ที่จริงพวกมนุษย์น่ะเคยไปดวงจันทร์มาแล้ว, ถ้ามัวแต่เอื่อยเฉื่อยล่ะก็ พวกเราเหล่าปิศาจก็จะตกยุคเอาได้นะ」
	59ซาคุยะ 「แหม, ฉันไม่ใช่ปิศาจสักหน่อยนี่คะ 　　　　ว่าแต่มันเป็นเรื่องจริงเหรอคะ ?」
	63เรมิเลีย 「ได้ยินมาว่าพวกมนุษย์โลกภายนอกเคยไปมาแล้วเมื่อนานมาก ๆ น่ะ」
	66ซาคุยะ 「ใครเป็นคนเล่าเรื่องแหกตาแบบนั้นให้ฟังเหรอคะ ?
	68　　　　แต่ถึงจะไม่ตอบก็พอจะนึกออกได้อยู่ดีล่ะค่ะ」
	71เรมิเลีย 「อ่านะ」
	73เรมิเลีย 「เพราะงั้นน่ะนะ
	75　　　　คราวนี้ก็เลยตั้งใจว่าจะไปดวงจันทร์น่ะ」
	78ซาคุยะ 「เอ๋ ? ท่องเที่ยวดวงจันทร์เหรอคะ ?」
	81เรมิเลีย 「ล่ากระต่ายน่ะ」
	84ซาคุยะ 「เพิ่งพูดถึงเรื่องตกยุคตกสมัย ก็ทำเรื่องผิดยุคผิดสมัยเลยเหรอคะ」
	87เรมิเลีย 「เอาล่ะ ซาคุยะเองก็รีบไปเตรียมตัวซะ
	89　　　　เอ๊ะ, แล้วจะไปกันยังไงล่ะ ? พาเช่」
	93พาเช่ 「... ..., ดูยังไงก็ไม่น่าจะไปได้ง่าย ๆ นะ
	95วิทยาการนี้มันมีของที่จำเป็นต้องใช้มากเกินไป」
	98ซาคุยะ 「เอ่อ, เอาจริงสินะคะ」
	101เรมิเลีย 「ถ้าแค่ข้าวของ เดี๋ยวเดียวก็น่าจะเตรียมได้จนครบนี่นา ?
	103　　　　เพราะยังไงบ้านเราก็มีสิ่งนั้นที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว」
	106ซาคุยะ 「พูดให้ชัด ๆ ไปเลยก็ได้ค่ะว่าเป็นเมด」
	109เรมิเลีย 「แล้ว, อะไรบ้างล่ะที่จำเป็น」
	112พาเช่ 「ก่อนอื่นก็... ...
	114　　　Rocket Engine ที่เบาแต่ทนทาน」
	117ซาคุยะ 「ศัพท์ยากจังเลยนะคะ」
	120พาเช่ 「แปลออกมาได้ว่า, สิ่งที่ปลดปล่อย Energy ออกมาตรงๆ น่ะ」
	123เรมิเลีย 「ถ้าแบบนั้นก็มีของที่สะกิดใจอยู่เหมือนกันนะ」
	126ซาคุยะ 「ไอ้นั่นล่ะสินะคะ ?」
	129เรมิเลีย 「พูดให้ชัด ๆ ไปเลยก็ได้นะว่าเป็นมาริสะ」
	132พาเช่ 「ต่อไปก็... ..., เชื้อเพลิงเหลว」
	135เรมิเลีย 「เลือดสินะ」
	138ซาคุยะ 「เลือดค่ะ」
	141พาเช่ 「เลือด」
	143พาเช่ 「ต่อไปก็... ...」
	145ซาคุยะ 「อ่า, ของจำเป็นที่ว่านี่มันมีกี่อย่างกันแน่เหรอคะ ?」
	148พาเช่ 「ถ้าอ้างอิงตามหนังสือเล่มนี้, โดยคร่าว ๆ ก็มีอยู่หลายพันอย่างเลยล่ะ」
	151เรมิเลีย 「เวทมนตร์ของโลกภายนอกนี่ก้าวหน้าจังเลยนะ, เอ้า, ต่อไปคืออะไรล่ะ ?」
	154พาเช่ 「ต่อไปก็... ..., Armstrong」
	157เรมิเลีย 「อันนี้คงต้องขอให้ซาคุยะเป็นคนจัดการซะแล้ว」
	160ซาคุยะ 「คนที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิดเนี่ยมีแต่ฉันสินะคะ, ว่าแต่มันคือ แขนแข็งแรง... ..?」
	163เรมิเลีย 「เอา---ละ, ท่าทางจะได้ไปดวงจันทร์กันในคืนนี้สินะ ?」
	166　　พระจันทร์ทำให้ผู้คนคลุ้มคลั่ง
	168　　เหล่าปิศาจเองก็ไม่คิดว่าพวกมนุษย์จะเคยไปถึงดวงจันทร์มาแล้วจริง ๆ
	171　　ใช่แล้ว, มันไม่น่าจะไปถึงได้ 　　นครจันทรา, สถานที่ก่อกำเนิดแสงที่ฉายความวิกลจริตออกมา 　　นัยน์ตาของมนุษย์ธรรมดาไม่น่าจะมองเห็นได้ 　　จันทร์เพ็ญที่แท้จริงนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจมองเห็นได้ (Invisible Full Moon)
	176　　ซาคุยะรู้สึกเหมือนเคยเห็นกระต่ายที่มีนัยน์ตาสีแดงแห่งความวิกลจริตของจันทร์เพ็ญ 　　และมองพระจันทร์โดยตรงมากเกินไปหน่อยจนเสียสายตาเลยทีเดียว
	179　　GOOD ENDING No. 3 　　ขอบคุณที่หยิบมาเล่น ! (มีด่านสุดท้ายให้เลือกเล่นแล้วนะ)