โทโฮ 15.5/ฉากจบของโจะอง
บทแปลภาษาไทย (ส่วนใหญ่) จัดทำโดย Sabrekun (เซเบอร์คุง) http://sabrekun.blogspot.com
data/event/script/jyoon/ed.pl.jdiff
|
|
ศาลเจ้าที่ยากจนอยู่เสมอ\. แต่อุดมสมบูรณ์แบบด้วยจิตใจของผู้มาเยือน |
---|---|
|
จับกลับมาได้หมดแล้ว─ !\. ยูคาริ : เหนื่อยหน่อยนะ พยายามได้ดีมาก |
|
มันอะไรกันน่ะ เทวดาจอมอาละวาดขั้นสูงสุดนั่นน่ะ─\. ยูคาริ : เทวดา ?\. อย่าบอกนะว่า ไปเจอเทวดามาด้วย ? |
|
ยัยนั่นทำลายข้าวของมากที่สุดเลยล่ะ\. ขนาดอยู่บนท้องฟ้ายังทำทุกอย่างพินาศป่นปี้ไปหมดเลย\. แต่ที่เจอนั่นเป็นผู้อาศัยในความฝันนะ |
|
ตัวหายนะชัดๆเลยน้า\. แต่ในเมื่อผู้อาศัยในความฝันที่ออกมาอาละวาด ถูกจับตัวได้หมดแล้ว เธอก็เป็นอิสระแล้วล่ะ |
|
ไปฝึกตนที่วัดต่ออีกหน่อยดีมั้ยนะ\. ยูคาริ : ตายจริง ลมอะไรพัดมาล่ะนั่น ?\. เคยอยากหนีแทบแย่เลยไม่ใช่เหรอ |
|
มันก็แปลกใหม่และสนุกดีเหมือนกัน\. ยูคาริ : แหมแหม พระที่วัดเมียวเรนจิต้องดีใจแน่ๆเลยล่ะ\. อ้าว ? มีแขกมาเหรอ ? |
|
แล้วเธอคือ !\. เทนชิ : อ๋า─ ? เธอเคยเจอกับฉันด้วยเหรอ ?\. โจะอง : งั้นเหรอ คนที่เจอก่อนหน้านี้คือผู้อาศัยในความฝันนี่นะ |
|
ยัยนี่คือน้องสาวของฉัน โจะอง เทพแห่งโรคระบาดน่ะ\. เทนชิ : เห─ เทพแห่งโรคระบาดกับเทพยาจกเป็นพี่น้องกันเนี่ยนะ บ้าบอชะมัดเลยน้า เป็นพี่น้องผู้ชั่วร้ายเลวทรามที่สุดของจริงเลยล่ะ |
|
เทนชิ : ดีจังเลยน้า ชักถูกใจแล้วสิ\. ความสามารถในการทำให้คนอื่นเป็นทุกข์นั่น\. อยากทดสอบจังเลยว่าจะใช้ได้ผลกับเทวดาอย่างฉันรึเปล่า |
|
นี่ก็คงเป็นสิ่งที่เทวดาสามารถทำได้สินะ\. โจะอง : พวกพี่ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ |
|
ต่อให้ฉันเข้าไปใกล้ก็ไม่รังเกียจ\. ต่อให้อยู่ด้วยกัน ดวงดีที่ฟ้าประทานให้ก็ไม่มีวันหมดด้วย\. ถ้าจับคู่กับคนคนนี้ ดวงดีอาจมาเยือนฉันบ้างก็เป็นได้ |
|
ตัวเลือกของพี่มักจะผิดพลาดอยู่เสมอเลยไม่ใช่เหรอ\. ชิอง : คราวนี้ต้องไม่พลาดแน่ ! |
|
ว่าพลังของคนคนนี้น่าเหลือเชื่อมาก !\. ว่าดวงดีของท่านผู้นี้ไม่มีวันหมด ! |
|
ถ้าอยากทำเมื่อไหร่ก็สามารถยึดครองพื้นพิภพได้ในทันที\. มาจับคู่กับฉัน แล้วมอบความทุกข์ให้แก่มนุษย์บนพื้นพิภพทุกคน\. ในฐานะมลทินชิ้นแรกสุดกันเถอะ ! |
|
จะว่าผิดคาดก็ผิดคาด เพราะต่อให้เทนชิโดนชิองเข้าสิง ก็ไม่ปรากฏว่าเกิดความทุกข์ขึ้นเลย\. ราวกับว่าความสามารถของเทพยาจกใช้ได้ผลกับผู้มีสามัญสำนึกเท่านั้น |
|
จนทำให้เกิดความเข้าใจผิดว่าสองผู้ชั่วร้ายเลวทรามที่สุด\. ที่ก่อให้เกิดเหตุวิปลาสขึ้น คือเทวดากับเทพยาจก |
|
แต่ด้วยความที่ไร้สามัญสำนึก พวกเธออาจแค่ไม่ได้คิดว่านั่นคือความทุกข์ก็เป็นได้ |
|
ตอนแรกวิถีชีวิตแบบละกิเลสมันก็แปลกใหม่ดีอยู่หรอก\. แต่พอเวลาผ่านไปก็เบื่อ แล้วกลับไปนิสัยเสียเหมือนเคย |
|
สุดท้ายก็หนีออกมาจนได้\. ตอนนี้กำลังใช้ชีวิตในแต่ละวันไปกับการแสร้งตนเป็นมนุษย์\. แล้วเข้าไปใกล้ผู้อื่นเพื่อฉกชิงความมั่งคั่งมาเป็นของตน |
|
โดยเธอพยายามเล็งเป้าไปยังมนุษย์ ที่แม้เสียความมั่งคั่งไปก็ไม่รู้สึกว่านั่นเป็นความทุกข์ |